– I co ja mam robić? Nie chcę iść do pracy.
– Wiem! Udaj opętanie.
– Opętanie…?
– Opętanie dybukiem!
– Albo powiedz, że ci się zrobił paskudny golem. Paprze się i paprze. I na marne mówisz jego imię od tyłu.
– Od tyłu?
– Od tyłu! I to jak od tyłu! Ale to błoto tylko bulgocze i bulgocze…
– No dobra, może tak zrobię.
– To może ja jutro też nie pójdę do roboty?
– A czym ty się wykręcisz? Dybukiem czy golemem?
– A, to zależy, jak się wieczór potoczy…
– Oks. O 20?
– Siur.
– Poza wyznaczonymi miejscami w barach, kawiarniach i restauracjach.
– ?
– Nieważne. Ciągle mam te głosy w głowie.
*
– Chcesz jakieś czipsy?
– Chyba nieeee.
– Mogą być naturalnie solone?
– Tak.
Ostatnio w Café „Po Schodkach” działy się rzeczy niezwykłe. Był jeden półdługowłosy, strasznie nawalony koleś (co nie jest znów takie niezwykłe). Bardziej niezwykli byli jego przeciętnie nastukani towarzysze – ładny blondynek o zjawiskowo dolichocefalicznej czaszce podkreślonej progenią (długa głowa z wysuniętą żuchwą) i około czterdziestoletni człowiek, który mówił, że studiował filozofię i teologię, jak również był kiedyś w zakonie michalitów. Przytoczył mi nawet najważniejszą tradycyjną modlitwę braci michalitów:
Sancte Michaël Archangele, defende nos in prœlio. Contra nequitiam et insidias diaboli esto præsidium!
co się przekłada:
Święty Michale Archaniele, broń nas w walce. Przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź nam obroną!
Ale do rzeczy. Ów półdługowłosy był tak porobiony, że gadał straszne bzdury i robił dziwne miny, a w którymś momencie bełkotał, leżąc na podłodze w korytarzu. Jak zareagowali koledzy?
Młodszy trzymał bełkoczącego, a starszy, po łacinie, odprawiał nad nim… egzorcyzmy.
mrówkodzik 