No, co tam słychać na świecie? – A chujnia, że szok. – Chujnia, że szok, tak uważasz? – Tak właśnie uważam. Jak tylko mogę, z tą chujnią bez przerwy się zmagam. I dzień po dniu bezustannie upieprzam się z nią. –
Powiedz mi, co dalej będzie? – A gówno i już. – Gówno? Czy dobrze rozumiem? – Tak, dobrze rozumiesz. Ja już od dawna niezmiennie się taplam w tym gównie. Rzucę karierę i spieprzam w Bieszczady co tchu. –
Co teraz? Co z nami będzie? – A w dupie to mam. – W dupie to masz, mówisz serio? – Tak, kurwa, serio. Tak długo w tej dupie siedzę, że wszystko mi jedno. Brzmi niewesoło, lecz prawda to jest bez dwóch zdań. –
Da się z tym wszystkim coś zrobić? – A posłać w pizdu. – Posłać w pizdu, jesteś pewien? – W chuj przekonany. – Jaki masz dowód, że ten twój plan jest wykonalny? – Weźże się odpieprz, kobieto, i nie truj mi znów. –
Myślę, że ten nowy rok coś dobrego nam da. Spójrz, jak się pięknie bawimy w tę noc sylwestrową! – Słuchaj, naprawdę zaczynasz już wkurwiać mnie zdrowo, Więc, bez obrazy, dziewczyno, spierdalaj, raz dwa. –
Może chcesz ze mną zatańczyć? – Zdurniałaś, czy co? Ty wciąż nie widzisz, że nic między nami nie będzie? Walc dobiegł końca, więc bardzo cię proszę o rękę. Ale nie twoją, ty moją mi oddaj, i won!
[słowa: Giennadij Smirnow według tekstu Jurija Lewitanskiego do piosenki z filmu „Moskwa nie wierzy łzom”; tłumaczenie: mrówkodzik; oryginał przeróbki tutaj]
Co ciekawego na świecie? – Zima wciąż trwa. – Zima wciąż trwa, tak powiadasz? – Tak właśnie powiadam. Przecież co rano ostrożnie przechodzę po śladach, Pod twoim domem, gdy z tobą pogrąża się w snach.
A więc co wkrótce nas czeka? – Styczeń tuż-tuż. – Styczeń, naprawdę tak sądzisz? – Tak właśnie sądzę. Przecież od dawna na pamięć znam tę białą książkę, Ten elementarz śniegowych zamieci i burz.
A potem? Co dalej będzie? – I kwiecień, i maj. – Kwiecień i maj? Jesteś pewien? – Zupełnie pewien. Przecież niedawno słyszałem już, jak echo niesie Pierwsze melodie wierzbowej fujarki przez las. –
Co więc powinniśmy robić? – Po prostu żyć! Śmiało szykować na wiosnę leciutkie ubranie. – Serio uważasz, że ona nareszcie nastanie? – Serio uważam; więc trzeba koniecznie je szyć.
Trzeba je szyć, bo choć teraz zawieja i ziąb, Przecież ta zima nie będzie dręczyła nas wiecznie, Dziś, gdy pogrążył się świat w sylwestrowym szaleństwie, Pragnę jedynie, byś swoją podała mi dłoń. –
Księżyc jak lampion srebrzysty na niebie się skrzy Maski dokoła i zaraz znów będą grać walca… – Nim wstanie ranek, daj porwać się jeszcze do tańca, I raz-dwa-trzy, raz-dwa-trzy, raz-dwa-trzy, raz-dwa-trzy…
[słowa: Jurij Lewitanskij do piosenki z filmu „Moskwa nie wierzy łzom”; tłumaczenie: mrówkodzik; oryginał tutaj].
С меня при цифре 37 в момент слетает хмель.
Вот и сейчас – как холодом подуло:
Под эту цифру Пушкин подгадал себе дуэль
И Маяковский лег виском на дуло.
Дуэль не состоялась или перенесена,
А в тридцать три распяли, но не сильно.
А в тридцать семь – не кровь, да что там кровь – и седина
Испачкала виски не так обильно.
Не думай о секундах свысока,
Наступит время, сам поймёшь, наверное.
Свистят они, как пули у виска,
Мгновения, мгновения, мгновения.
Мгновения спрессованы в года,
Мгновения спрессованы в столетия,
И я не понимаю иногда,
Где первое мгновенье, где последнее.
У каждого мгновенья свой резон,
Свои колокола, своя отметина,
Мгновенья раздают кому позор,
Кому бесславье, а кому бессмертие.
Из крохотных мгновений соткан дождь,
Течёт с небес вода обыкновенная,
И ты порой почти полжизни ждёшь,
Когда оно придёт твоё мгновение.
Придёт оно большое, как глоток,
Глоток воды во время зноя летнего,
А в общем, надо просто помнить долг
От первого мгновенья до последнего.
Не думай о секундах свысока,
Наступит время, сам поймёшь, наверное,
Свистят они, как пули у виска,
Мгновения, мгновения, мгновения..
[Рoберт Рождeственский]
*
Mgnienia
Nie traktuj z góry mijających chwil,
Bo kiedyś przyjdzie czas – zrozumiesz pewnie;
Przy skroni śmiga niczym kuli świst
Za mgnieniem mgnienie i kolejne mgnienie…
Zlewają się te mgnienia w szereg lat,
Zlewają się te mgnienia w tysiąclecie,
I przyznam, że już czasem nie wiem sam,
Które ostatnie, a które z nich pierwsze.
Przyczynę swoją każde mgnienie ma
I swoje bicie dzwonu, swoje piętno;
Mgnienie przesądza, komu będzie żal,
Kto pozna hańbę, a kto nieśmiertelność.
Z mgnień niezliczonych jest utkany deszcz,
A najzwyklejsza woda cieknie z nieba;
I czekasz całe życie, dzień za dniem,
Czy wreszcie swego doczekasz się mgnienia.
A ono przyjdzie wielkie niczym haust,
Haust wody w lecie, które wre od słońca.
I nie zapomnij, że powinność masz,
Od pierwszych mgnień pamiętaj aż do końca.
Nie traktuj z góry mijających chwil,
Bo kiedyś przyjdzie czas – zrozumiesz pewnie;
Przy skroni śmiga niczym kuli świst
Za mgnieniem mgnienie i kolejne mgnienie.
Wyspa na której bugenwille
Błyszczały kiedyś girlandami
Morzem Irlandzkim teraz płynie
Po niebie skrytym za chmurami
To moje miasto gdzie śpiewały
Ogrody chmarą barwnych ptaków
W rytm passiflory i agawy
Zarwało się runęło na dół
Przez ciebie widzę świat na opak
Chyba nadeszła zimy pora
Tamtego ranka wulkan wrący
Cały się skrzył radością życia
Dziś wieczór garbi się milczący
Wystygłą lawę szadź pokrywa
W moim miasteczku tropikalnym
Panował niezmącony spokój
Skąd zatem pomysł ten fatalny
By stworzyć inne pory roku?
Przez ciebie widzę świat na opak
Chyba nadeszła zimy pora
Skąd taki hałas skąd ta cisza?
Czemu stąd zabierają dzieci?
Co myśleć mam o transwestytach
Którzy się z okolicy zleźli?
Na co tak wyczekuje w deszczu
Ten czarny koń pod mymi drzwiami?
I skąd ten wiatr? Miłość odeszła!
A ty mi nic nie powiedziałeś!
Przez ciebie widzę świat na opak
Chyba nadeszła zimy pora
Una vecchia bretone Con un cappello e un ombrello di carta di riso e canna di bambù Capitani coraggiosi Furbi contrabbandieri macedoni Gesuiti euclidei Vestiti come dei bonzi per entrare a corte degli imperatori Della dinastia dei Ming
Cerco un centro di gravità permanente Che non mi faccia mai cambiare idea sulle cose sulla gente Avrei bisogno di Cerco un centro di gravità permanente Che non mi faccia mai cambiare idea sulle cose sulla gente Over and over again
Per le strade di Pechino erano giorni di maggio tra noi si scherzava a raccogliere ortiche Non sopporto i cori russi La musica finto rock la new wave italiana il free jazz punk inglese Neanche la nera africana
Cerco un centro di gravità permanente…
*
Stara Bretonka w kapeluszu
z parasolką z papieru ryżowego i z bambusu
Odważni kapitanowie
I przebiegli szmuglerzy z Macedonii
Euklidejscy jezuici
Ubrani jak mnisi buddyjscy zmierzający
Na dwór cesarzy z dynastii Ming
Stałego środka ciężkości wciąż szukam
By nie zmieniać już zdania o rzeczach i ludziach
Jego potrzeba mi
Stałego środka ciężkości wciąż szukam
By nie zmieniać już zdania o rzeczach i ludziach
Over and over again
Na ulicach Pekinu nastały majowe dni
Dla żartu zbieraliśmy sobie pokrzywy
Nie znoszę rosyjskich chorów
Podróby rocka włoskiej nowej fali free jazzu i punku z Anglii
I czarnych dźwięków z Afryki
Studia u autorki pracy Problemy konstrukcji skali osiągnięć pianistycznych jako metody obiektywizacji oceny wyników nauczania w procesie kształcenia pianisty – na koszt podatnika
– Schwesterlein, Schwesterlein,
Wann geh’n wir nach Haus?
– Morgen wenn die Hahnen kräh’n,
Woll’n wir nach Hause geh’n,
Brüderlein, Brüderlein,
Dann geh’n wir nach Haus.
– Schwesterlein, Schwesterlein,
Wann geh’n wir nach Haus?
– Morgen wenn der Tag anbricht,
Eh’ end’t die Freude nicht,
Brüderlein, Brüderlein,
Der fröhliche Braus.
– Schwesterlein, Schwesterlein,
Wohl ist es Zeit.
– Mein Liebster tanzt mit mir,
Geh’ ich, tanzt er mit ihr,
Brüderlein, Brüderlein,
Lass’ du mich heut’.
–Schwesterlein, Schwesterlein,
Was bist du blass?
– Das macht der Morgenschein
Auf meinen Wängelein,
Brüderlein, Brüderlein,
Die vom Taue nass.
– Schwesterlein, Schwesterlein,
Du wankest so matt?
– Suche die Kammertür,
Suche mein Bettlein mir,
Brüderlein, es wird fein
Unterm Rasen sein.
Рождество Твое, Христе, Боже наш,
возсия мирови свет разума,
в нем бо звездам служащии
звездою учахуся
Тебе кланятися, Солнцу Правды,
и Тебе ведети с высоты Востока.
– Szesnastoletni Michał Bajor śpiewa piosenkę „Siemionowna” i wygrywa nią Festiwal Lizania Międzypośladcza Bratniemu Okupantowi w Zielonej Górze. Ale trzeba przyznać, że brzmi całkiem dojrzale.
– Nic dziwnego, że wygrał. Ludzie lecą na dzieci śpiewające nadspodziewanie dorosłym głosem i ten, nomen omen, rozdźwięk przesłania im resztę osądu. Jakby na aspekcie cyrkowym to przeżycie się kończyło.
1 O Lord God, to whom vengeance belongeth : thou God, to whom vengeance belongeth, shew thyself.
2 Arise, thou Judge of the world : and reward the proud after their deserving.
3 Lord, how long shall the ungodly : how long shall the ungodly triumph?
4 How long shall all wicked doers speak so disdainfully : and make such proud boasting?
5 They smite down thy people, O Lord : and trouble thine heritage.
6 They murder the widow and the stranger : and put the fatherless to death.
7 And yet they say, Tush, the Lord shall not see : neither shall the God of Jacob regard it.
8 Take heed, ye unwise among the people : O ye fools, when will ye understand?
9 He that planted the ear, shall he not hear? : or he that made the eye, shall he not see?
10 Or he that nurtureth the heathen : it is he that teacheth man knowledge, shall not he punish?
11 The Lord knoweth the thoughts of man : that they are but vain.
12 Blessèd is the man whom thou chastenest, O Lord : and teachest him in thy law;
13 That thou mayest give him patience in time of adversity : until the pit be digged up for the ungodly.
14 For the Lord will not fail his people : neither will he forsake his inheritance;
15 Until righteousness turn again unto judgement : all such as are true in heart shall follow it.
16 Who will rise up with me against the wicked : or who will take my part against the evil-doers?
17 If the Lord had not helped me : it had not failed but my soul had been put to silence.
18 But when I said, My foot hath slipt : thy mercy, O Lord, held me up.
19 In the multitude of the sorrows that I had in my heart : thy comforts have refreshed my soul.
20 Wilt thou have any thing to do with the stool of wickedness : which imagineth mischief as a law?
21 They gather them together against the soul of the righteous : and condemn the innocent blood.
22 But the Lord is my refuge : and my God is the strength of my confidence.
23 He shall recompense them their wickedness, and destroy them in their own malice : yea, the Lord our God shall destroy them.
Glory be to the Father and to the Son and to the Holy Ghost. As it was in the beginning is now, and ever shall be, world without end. Amen.
*
Boże, któremu pomsta należy sprawnie,
Okaż wszytkiemu światu władzą swą jawnie
Ockni się, sędzia wiecznej sprawiedliwości,
A ludziom hardym zapłać ich wszeteczności!
Długoż, o wieczny Boże, ludzie zuchwali
Na szczęście tak bezpiecznie będą kazali?
Długoż się swym łotrostwem będą chlubili,
Którzy wstyd i cnotę swą na szrót puścili?
Twój lud trapią, dziedzictwo Twoje plądrują,
Gościa, wdowę, siroty nędzne mordują
I mówią: „Nie widzi Bóg; płonę nadzieje,
By miał rozumieć, co się na świecie dzieje.”
Uważcie to, szaleni, u siebie tedy,
A wy rozum, o głupcy, miejcie wżdam kiedy
Kto umiał ucho stworzyć i oko, temu
Jako być głuchym albo ślepym samemu?
Kto świat karze za jego wszeteczne sprawy,
Waszym złościam jako być może łaskawy?
Kto ludziom rozum daje, tenże człowieczy
Rozmyśl i skryte rady zna, że nie g’rzeczy.
Szczęśliwy, którego Ty uczniem swym liczysz,
Boże wieczny, i w swoim Zakonie ćwiczysz.
Taki w powszechną trwogę pokój uczuje,
Zaczem niepobożnemu dół się gotuje.
Abowiem swoich wiernych Pan nie opuści
Ani dziedzictwa swego szarpać dopuści;
Jeszczeć i sprawiedliwość będzie płaciła,
I najdzie się na świecie cnotliwych siła.
Kto na mię tak jest łaskaw i na me zdrowie,
Że się przeciwko grzesznym przy mnie opowie?
By mnie był Pan nie dodał sam swej pomocy,
Dawno bych już był w wiecznej pogrężon nocy.
By się namniej pode mną noga zachwiała,
Twoja mię łaska, Panie, wnet zadzierżała;
Jako mię barzo troski moje suszyły,
Tak mię wdzięczne pociechy Twoje chłodziły.
Spólnego nic przewrotni z Tobą nie mają,
Którzy prawem tyraństwo swe nakrywają;
Którzy przeciw cnotliwym praktyki kują
A niewinne nad prawo jawne skazują.
Panie, Tyś moja skała, Tyś mój obrońca;
Ty mnie strzec, jakoś począł, będziesz do końca
I oddasz niepobożnym ich nieprawości
A okrutni będą Twej syci srogości.
[tłum. Jan Kochanowski]
——————————————————
XIX-wieczny przekład Kazimierza Buczkowskiego tutaj.
mrówkodzik 