– Do dzieła! Świat stoi przed otworem!
*
– Nie chlastać mi się tu.
– Czym?
– Wargami.
– Sromowymi?
– Homo, sromo, nie wiadomo!
– Emo?
– Emo to przy nich lux torpeda.
*
– Ej, co wy wyprawiacie?
– Znasz nas dość długo, by patrzeć na to przez różowe okulary 3D.
– A jakie to są 3D?
– Trzy razy „dupa”.
*
– Angielski jest na trzeźwo dla mnie bardzo łatwiej.
– Patrzeć, dla przykładu, na jakichś dresów na murku mówiących takie rzeczy jest dużo zabawniej. A na tych tutaj to już nie. Bo z dresami cię zasadniczo nic nie łączy, a z nimi, kolegami, „po fachu”, już prędzej.
– To jak różnica między oglądaniem fotografii gówna a patrzeniem na nie z bliska.
– Kocham cię!
– Mów dalej, gorzej już nie będzie.
*
– Ty się tak na niego nie patrz. Ma takiego samego. I faceta.
*
– Z nieba mi spadłeś!
– Ale, jak widać, do piekła.
*
– Co się wyginasz?
– To był ukłon. Takie moje hommage.
– O masz, ci los.
– Pomyśl, ona kiedyś mogła być…
– Ładna?!
– Trochę ładniejsza.
*
– Ja to miejsce nazywam lejem po bombie, względnie café „Po Schodkach”.
– A ja na to mówię… Miejsce użyteczności publicznej.
*
– Ale pracujesz gdzieś jeszcze?
– A co, ty myślisz, że ja z uniwersytetu żyję?!
– Ja tam żyję z przyzwyczajenia.
– Kto to był?
– Ja jego nie znam. To był ten, co minął.
– A ja ostatnio odwiedziłam Kochanowskiego.
– I co, lipa?
– Lipy po Kochanowskim nie ma, byłam, widziałam.
– A co jest?
– Grób Orszulki.
– Dla mojej osoby było to legitymizacją. On ma z tym problem, toteż ma bardzo mały przebieg. Zresztą tak jak ja.
*
– Spałem osiemnaście godzin.
– A, to śpij kolejne osiemnaście centymetrów.
*
– Mieliśmy płytę.
– Gratis?
– I dyskietkę!
*
– Apropo ciabatty, ty wiesz, skąd jest ciupa?
– W sensie więzienie?
– Tak.
– No skąd?
– Nie wiem, myślałem, że ty wiesz.
– Ej, a pożyczyłbyś mi…
– Nie mam.
– Ale przecież widzę, że masz, bo płacisz.
– Płacę zbliżeniowo.
– Chciałem się ścigać.
– Na mnie jak na kanoe?
– Ze światłem!
– Jelita?
*
– Wyglądasz, jakbyś miał w tym plecaczku…
– Mały spadochron?
– Nie martw się, już niżej nie spadniesz.
*
– Co tam u ciebie słychać?
– A co widać?
– U mnie to samo.
*
– Kiedy będziesz mój?
– Nie byłem?
– Nie jesteś.
– Przynajmniej bywam.
– A ty tam nie podsłuchuj!
– Nie podsłuchuję. Nie wolno mi podsłuchiwać. Ale wolno mi słyszeć.
– Jest druga rocznica śmierci Amy Winehouse. Popatrz tylko, posłuchaj, jak ona śpiewa.
– Ja tam nie wiem. Popatrz. Piosenkarka, która musi kłaść usta na mikrofonie, może nie być wcale warta podziwu.
– Posuń dupę!
– To prawda, że tutaj przychodzi taka elita, śmietanka?
– Prawda. Do café „Po Schodkach” zresztą też, ale taka… Rozrzedzona.
– Wyszedłem i tuż przed drzwiami psiknęli mi gazem pieprzowym w oczy, ale miałem okulary.
– I co, pobili cię? Okradli?
– Nie pobili, nie okradli. Psiknęli i zwiali.
– Dziwne.
– Wcale nie dziwne. Kryptociotki. Zaatakowali mnie symbolicznie, po pedalsku.
– W jakim sensie?
– No gazem po oczach? Tak to się bronią kobiety. Dres jak atakuje, to wali z pięści.
– Ależ to campowe!
– Aż tak ci się podoba? Dla mnie jest za mało męski jak na dresa, a za ostry jak na chłopca. Nie moje decorum.
– Jest idealny. Doskonały. Dochodziłbym z nim czternaście razy. Dwa razy po prostu, a pozostałych dwanaście widząc, jak bardzo tego nie chce.
– Nie wiem, co lubisz.
– To deklaracja czy pytanie?
– Co lubisz.
*
– Jestem pierwszy.
– No chyba nie.
– Wypiłeś?
– Nie. Ale paru było.
*
– Damy radę.
– Chyba nie?
– Chyba damy.
*
– Jesteście Żydami?
– Tak. Zaraz się zbieramy.
– Całkiem ciekawy był ten typek sprzed jakiegoś czasu. Taki koło 40stki. Wiedział dużo o Wagnerze, to intrygujące.
– Tak, to mój przyjaciel. Wybitna postać.
– Z określeniem „wybitny” jest trochę tak jak ze „sławny”: Jeśli ktoś jest wybitny/sławny, to nie trzeba tego zaznaczać. A jeśli trzeba – to znaczy, że nie jest. Ale to nie zarzut.
– Jest bardzo interesujący. Z wielu względów. Dla mnie głównie ze względu na swojego dziadka.
Mrówk: Oblałeś mi buta drinkiem.
Nieznajomy: Nie szkodzi, odkupisz mi później.
mrówkodzik 