– Za sprawą globalizacji żyjemy w takim bogactwie, że głowa boli. Jako osoba poświęcająca kulturze średnio jakąś godzinę, dwie dziennie, potrzebuję jakichś drogowskazów, co warto czytać, i takimi są dla mnie te wszystkie Bookery, Srookery i Noble.
– Podążanie za tym, co wskazują inni, to w gruncie rzeczy zaprzeczenie ideałów literatury i sztuki w ogóle. Często lepiej już zdać się na zbawienny przypadek (co któraś mutacja przecież jest korzystna) w doborze lektur niż zawierzać takim „pewnikom”.
– A widziałeś tamtego? On jest taki piękny.
– Moglibyśmy być parą: nie byłbym zazdrosny.
– „Tristan i Izolda to jedna z nielicznych oper, których historyczne znaczenie daleko wykracza poza dzieje śpiewanego gatunku. Arcydzieło podsumowujące półtorawiekowe perypetie harmonii tonalnej i po zęby uzbrojone w amunicję, której przejęcie na początku XX stulecia przez najambitniejszych wagnerowskich następców ośmieliło ich do proklamowania dźwiękowej anarchii.”
– A któż tę poezyję sprokurował?
– Wstydził się podpisać. Tak czy inaczej za dział literacki odpowiada w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej niejaki Marcin Fedisz, legitymujący się doświadczeniem dziennikarza modowego.
– No tak… najważniejsze są fatałaszki!
– W punkt – właśnie mijaliśmy hostessę w stroju wieczorowym, wręcz nocnym. Ale roboczym.
– Czyli w pidżamie była?
– Oj tam, w pidżamie. Nie wiedziałem, jak omownie powiedzieć, że wyglądała jak lampucera.
– Czemu ta pani w głośniku ma taki uśmiechnięty głos? Czy ona nie wie, że mówi o menu w wagonie restauracyjnym i karach za brak biletu?
– Ona chyba nie rozumie. Pewnie nie umie czytać i uczy się tych dźwięków na pamięć, jak melodii bez treści.
– Wiesz, jak to się mówi: De gustibus non omnis moriar.
– Co to leci?
– Jakaś powtórka z Opola, zostaw. Będzie śmiesznie.
– Jezus Maria, Maryla Rodowicz śpiewa Miała matka syna w stroju czirliderki.
– Dziwnie się porusza.
– Tak, drobi w miejscu.
– To się nazywa krok balkonikowy.
– To w sumie wcale nie jest śmieszne.
– Nie jest.
Vinylek stoi ze znajomym i słucha ulicznych grajków.
– O, Let it be.
– Chodź, idziemy.
– Nie lubisz Bitelsów?
– Nie lubię artystów…
– Wyglądała jak skrzyżowanie gustu rosyjskiej Wenus z amerykańską prostytutką. Ze wszystkiego niezadowolona, zniesmaczona. Komentuje kostium: „Kto to słyszał w takich szmatach śpiewać… Ja śpiewałam Halkę w stroju łowickim – pięknie wyglądałam!”
– Ja jakoś do tej pory nie mogę się przekonać do Lutosławskiego.
– Sądzę, że Lutosławski nie miałby nic przeciwko temu.
– Tak, i powiedziałby mi to po francusku.
Lewą półkulą mózgu rządzi ponoć logika, prawą – emocje i intuicja. Qudsja Zaher Pawła Szymańskiego przemawia właśnie do naszych prawych połów. Jest bowiem pierwszą polską operą eschatologiczną, o akcji pośmiertnej.
[strona Teatru Wielkiego–Opery Narodowej]
*
Strona poświęcona samotnym osobom LGBT, oraz tym którzy mają problemy typu prześladowania, depresje i inne związane z życiem homoseksualnym, biseksualnym i transseksualnym !
[strona DobrzeŻeGejWDodatkuSingiel na fb]
*
It sounds like an infection at best.
Zacznijmy od samego słowa „pochwa”.
[zdanie i jego tłumaczenie w słowniku bab.la]
*
Nasze referencje
Jesteśmy dumni z długotrwałej współpracy z naszymi Klientami. Jest ona dla nas zawsze wielką przyjemnością.
[ze strony biura tłumaczeń]
*
Plany Kim-Jong-una, nie powiodły się, i jest to radosna wiadomość dla całego świata. Satrapa pseudo-komunistycznej Korei Północnej […]
[technowinki.onet.pl]
*
Za wielki talent, przebogatą muzyczną wyobraźnię i trójkowy gust
[uzasadnienie nagrody „Mateusz” dla Gaby Kulki]
*
– „Madzia” to brzmi jakoś tak obleśnie
– Ależ skąd, to takie biblijne, pani profesor.
[Rozmowa Magdaleny Środy z Magdą Mołek, tvn7]
*
W dramatycznych utworach i inscenizacjach muzycznych spotykamy również ogromną ilość emocjonalnych jakości estetycznych. […] W barokowej muzyce Monteverdiego efekt dramatyczny zakładany i osiągany jest w sposób widoczny (gest sceniczny, dramatyczny sposób śpiewu).
[pewna wykładowczyni z warszawskiej muzykologii]
– Podobała mi się w ogóle, ale nie mogłam, no nie mogłam iść z nią do łóżka, bo zgadnij, jakie miała majtki. W arbuzy! Rozumiesz? Majtki w arbuzy!
– Czy ja wiem… Ja mógłbym mieć majtki w arbuzy. Mam w myszki Miki, to mogę i w arbuzy.
– Dobrze, ale jeżeli to są ładne arbuzy. Ale te arbuzy były szpetne!
– Widziałeś tego w szarym garniturze, co tak łazi w tę i we w tę?
– Tak, dziwny.
– Jakby nie na miejscu.
– Podoba ci się?
– Nie podobał mi się, ale z tym jest jak z piosenkami popowymi – za dwudziestym razem jak leci w radiu, to czasem nawet zaczynasz lubić.
– Czyli ci się podoba?
– Nie słucham radia.
– Ostatnio mnie zachwyca Pistorius, popatrz.
– Pistorius? Czym konkretnie?
– Wszystkim!
– Mnie nie zachwyca. Twarz ma jakąś taką… To znaczy, wiadomo, z łóżka bym nie wyrzucił, jakby już tam był…
– No pewnie, że byś nie wyrzucił! Bo jak to, kalekę?!
– Aż tak ci się podoba? Dla mnie jest za mało męski jak na dresa, a za ostry jak na chłopca. Nie moje decorum.
– Jest idealny. Doskonały. Dochodziłbym z nim czternaście razy. Dwa razy po prostu, a pozostałych dwanaście widząc, jak bardzo tego nie chce.
mrówkodzik 