– Nie mogę się zbliżać do ludzi.
– A co z tego wynika?
– Ja z tego wynikam.
Archives for the month of: Kwiecień, 2015
– Co się dzieje?
– A nic. Chciałbym już być niewidzialny.
– A co byś wtedy robił?
– Nie wiem. Siedziałbym dalej.
– Rozstaliśmy się, a ja pogrążyłem się w żałobie. Wokoło nieprzenikniona ciemność. Myślałem, że on też tak będzie cierpieć, i ta wzajemna żałoba będzie nas do siebie zbliżać. Doprawdy, byłem rzeźbiarzem żałoby. A ten znalazł sobie nowego. Po tygodniu! I wszystko nagle stało się jasne. Jak można tak szybko zapalać światło!
– Patrzeć, dla przykładu, na jakichś dresów na murku mówiących takie rzeczy jest dużo zabawniej. A na tych tutaj to już nie. Bo z dresami cię zasadniczo nic nie łączy, a z nimi, kolegami, „po fachu”, już prędzej.
– To jak różnica między oglądaniem fotografii gówna a patrzeniem na nie z bliska.
– Ludzie z facebooka mówią, że ta cała afera z prawdziwymi nazwiskami to po to, żeby się nie podszywano, nie wyłudzano.
– I żeby uniknąć anonimowego trollingu.
– Ja tam nie wierzę w międzynarodową korporację jako strażnika dobra z misją uchronienia ludzi przed trollowaniem. To nie Matka Teresa z Kalkuty, która się będzie krzyżowała, żeby się ludzie nie obrażali nawzajem w internecie.
– Nie no, matka Teresa to odwrotnie. Mówiłaby: cierp, cierp…
– …kiedy cię trollują, to jakby cię Chrystus całował…
– …i nadstaw drugi profil.
– Co robisz? Nie pisz o wiośnie. Może byśmy gdzieś poszli kiedyś, dziś? Ja mam wolne godziny i obroty. Albo jutro. Pojutrze nie.
– O. U mnie się podziało. Jutro tak. 21? O wiośnie zapomniałem. Wszystko zapomniałem.
– Czemu nie. Ale bylebyś nie zapominał o wiośnie. A jako że jest godzina trzecia z minutami, a wiemy przecież, jakie to minuty, to niech mi wolno będzie powiedzieć, iż pragnąłbym.
– To zamieniamy pragnienia na twarze, bynajmniej nie w marynarkach.
– A co się podziało? Zapodziało czy podziało i nie działa? Lub właśnie działa?
– Opowiem, jak się zobaczymy. By burza nie zmiotła i ciebie, i mnie. Tymczasem jestem w międzyczasie. Między budynkami. Dzisiaj bym całował wszystkich. Dziwy to wszelakie.
– Wiosna. Mówię ci, wiosna. Miałem dzisiaj szklane biuro i rzeszę prawicowych dziennikarzy krzyczących nad uchem. Sam nie wiem, dlaczego to piszę, ale tak jakoś mnie uniosło.
– Dopiero teraz wiosna, dzisiaj dopiero. Nie wiem czemu – ale taki zapach. Pogoda z zimy, pachnie kanalizacją. Od ludzi, nie ze studzienek, a jednak wiosna.
Gdybym dzisiaj umarła, nikt nie odtrąbiłby żałoby narodowej. Nie byłoby salw i flag ściągniętych do połowy masztu.
[Anna Dutka, źródło]
*
Ja się na to nie zgadzam. Uważam, że tak jesteśmy stworzeni, żeby rodzina składała się z mamy, taty i dziecka. Ja nie chcę tu nikogo obrażać, to są gdzieś moje poglądy.
[Agnieszka Kaczorowska, źródło]
*
Mamę głównej bohaterki filmu „Cześć, Tereska” zjadł głuchy amstaf. Nikt nie wie, jak się nazywał, ale wielu chce go teraz adoptować jako ludojada ciekawostkę.
[wyborcza.pl, źródło]
*
MUSIAŁ ZERWAŁ Z WIĘDŁOCHĄ
[źródło]
*
Styl wspaniałej Jane wyprzedził epokę, co po raz kolejny potwierdza jej geniusz literacki. Na koniec dodam, że doskonała jest nie tylko treść książki. Na pochwałę zasługuję jej naprawdę urocza oprawa, która idealnie oddaje klimat powieści. Jestem pewna, że dzięki niej wasze domowe kolekcję będą jeszcze lepiej prezentować się na półkach. O tym, jak barwne i interesujące są dzieła Jane Austen, możecie przekonać się sami, sięgając po najnowsze wydanie Rozważnej i romantycznej. Gwarantuję, że sprawi wam wiele radości i na dobre zagościcie w świecie angielskiej śmietanki towarzyskiej z początku wieku.
[Katarzyna Ośko, źródło]
*
Będzie to tekst egzaltowany, pisany z nabożną czcią, bo inaczej o Jordim Savallu pisać nie umiem. Co – na szczęście – nie oznacza, że jestem bezkrytyczny wobec jego inicjatyw – zwłaszcza tych ostatnich, interdyscyplinarnych. A jednak… kiedy Savall gra, świat słucha w niemym zachwycie.
[Piotr Matwiejczuk, źródło]
– Ty, a foki to śpią w jakichś budach?
– Jakich znowu butach!
– Budach, psich budach, tyle że dla fok. Albo pod jakimś takim zadaszeniem…
– Nie wymawiaj przy mnie tego słowa. „Wiata” i „zadaszenie” to słowa-potwory.
– No dobrze, to za daszkiem takim, znaczy pod…?
– Gdzie tam. Kopią sobie taką…
– Norę? Jamę?
– Taa, jamę na metr i tylko im nos wystaje. Skąd jamę! Jamkę taką płytką, zagłębienie w piasku.
– Żeby im wiatr nie wiał?
– Im wiatr nie szkodzi. Chodzi o to, żeby się nie sturlały do morza, jak zasną.
1. Wiara nadzieje na miłą ość
Szukam kogoś kulturalnego , wierzącego, miłego i mającego wartości wyższe niż szybki sex .
Szybki sex-plebs niepotrafiący czekać , sex po dłuższej znajomości – wygrana duszy i ciała .
2. Przesiadka
dlaczego, ale to dlaczego Wszyscy przesiadujemy na fellow?!
Nie ma innej możliwości się poznać niż ten portal?
3. Herbert na pikiecie
Tak to tak
Nie to nie
proste ?
4. Choć pot spód
Czas się trochę spodzić
5. Pomięta w odmętach
Wszystko staje sie odgrzanych bełtem, który nie zniknie z mojej głowy, nie ważne jak szeroko sie uśmiecham gdzieś tam siedzi krzywa menda, która wszystko pamięta.
6. Fuckit hora
Młody na chwilę
7. Kynekologia
Im wiecej gejowek i gejow poznaje tym bardziej kocham kundle.
8. Wahrlich, Antlitz, o du meine Sorge
Zdjęcia które mam ukazują moją osobę, nie znajdziesz tam nagiego mojego oblicza.
9. Circus vitiosus
Hej. Na sam poczatek napisze tylko ze poswiecilem troche czasu na to by tu cos napisac wiec uszanuj to i przeczytaj to zanim napiszesz, unikniemy dzieki temu nieporozumien i straty czasu.
10. Świerzop i dzięcielina [pała!]
Otwarty chlopak. To ze lubie dresy, nie oznacza, ze lubie spoconych facetow. Wszystko ma byc czyste, swieze!
11. Nie jest milczeniem
Poznałem tzw.”dzidzie”. Dużo jej się chce, nie zawsze wie czego, czasami tego i owego. Dzisiaj jest w sosie, a jutro siedzi na bigosie, który sobie sama nawarzyła.
Chłopcy to sa tacy mali radarowcy, szukają namierzają a potem się cofają, no bo przypadkiem coś sie może okazać – np. odpowiedzialność.
Panowie to już wszystko wiedzą, no i siedzą nic z tym nie robiąc – samo się zrobi no bo przecież jak ma coś być to będzie.
Starsi panowie to już wszystko wiedzą, ale niczego nie doświadczyli, więc ciągle im się coś zdaje…
No a cała reszta to reszta…
– A co to za kwiatek mi przyniosłeś?
– Nie wiem, co to jest…
– Może przylaszczka?
– Nie, przylaszczka jest modra taka. Może złotokwiat?
– Nie, on ma pełniejsze kwiaty.
– To może jakaś stokrotka chińska?
– Chińska? U nas, pod mostem?
– No a chińskie biedronki? Zeżarły polskie.
– Naprawdę? Chińskie nam je zjadają?
– No.
– Ale stokrotka to nie zeżre chyba polskiej…?
– A chiński czosnek? Zeżarł przecież. Albo psy dingo.
– One to chyba wyginęły.
– Gdzie wyginęły, rozpleniły się! To dodo.
– Dodo. Ciekawe, co je z kolei zeżarło. Chyba człowiek.
– Sam się zeżarł. On jadł kamienie. I współżył z jakimś drzewem.
– No, jak współżył z drzewem, to nic dziwnego, że wyginął!
– Że co?!
– Ups, ja to powiedziałem, a myślałem, że pomyślałem.
Oglądamy film o Carlosie Kleiberze sprzed kilkudziesięciu lat. Dyrygent odbywa próbę z jakąś niemiecką orkiestrą.
– Tam grają sami faceci!
– Prawie, są też kobiety.
– Ale dobrze przebrane za facetów.
– Może w takich orkiestrach kobiety musiały być facetami?
– Niekoniecznie. Może wystarczyło, że przed angażem dziesięć lat terminowały w bibliotece?
– I to w Dziale Ksiąg Zakurzonych!
– A może to jednak sami faceci są? Kleiber mówi do nich ciągle meine Herren i meine Herren.
– A nie, to inna sprawa: on ma tu na myśli Herrenvolk.
– Wielu zapomina, że rodzaj żeński od „sędzia” to też „sędzia”, a „sędzina” to żona sędziego.
– Tak jak „starościna”.
– Właśnie. Ale, ale! Przecież „starosta” kończy się na „-a”. To czy mężczyźni nie powinni protestować? Skoro ma być „ta ministra”, to niech będzie „ten starost”!
– Aha! I „ten ministr”!
– Mus to mus, jak nie, to przez głowę i brak kolacji, nie ma lekko.
– Mus na kolację to całkiem wykwintne danie.
– Zależy z czego.
– Z musu. Z czystego musu smakuje najlepiej.
– Jak to mówią: „mus to mus.”
– Otóż to. A przy musie mogą być przystawki, przyssawki, co kto lubi…
– Lody z musem… tak bardziej deserowo myśląc.
– Lody to czasem też mus. I to do przełamania, zwłaszcza w związku.
– O. Mus to też rodzaj myszki! Mus musculus.
– Muskularna myszka. Mistrzyni świata w podnoszeniu ciężarów mięśniem Kegla! Ale to poniekąd zrozumiałe: mus, muris – to mysz. A mas, maris – samiec…
– Znowu wygrałeś. Nie umiem na to odpowiedzieć.
– Nie odpowiadaj. Deklinuj myszkę. Bo w tej zabawie każdy wygrywa.
– Gdzie się tak patrzysz?
– W martwy punkt.
– A czy ten martwy punkt nie jest czasem żywy?
– Może… Myślisz, że możesz go przebić?
– Punkt nie ma wymiarów. Nie da się.
– Punkt dla ciebie.
– Biorę. Który to?
– Poszedł.
– Czyli wracamy do punktu wyjścia.
– Kolejne cudo, Fabienne Wiśniewska.
– Tak jak ta, Figura, dała na imię dziecku. Coco Amber.
– Nie! Coco i Amber to są dwie córki, osobne.
– Naprawdę? Pamiętam jakieś podwójne imiona… Sprawdzę. Masz rację. Dzieci Figury nazywają się Coco Claire i… Kaszmir Amber. Nie wierzę.
– Coco Claire, koko-kler. Szkoda, że nie Coco Dak.
– Mi się podoba. Moglibyśmy tak dać naszej córce na imię. Coco Dak.
– Lepiej Coco Dick.
– To może od razu Choco Dick!
mrówkodzik 