– Pamiętam, że pierwszą lekturą były Cząstki elementarne Houellebecqa. Tak hartowała się intelektualna stal.
– Nie stal winna temu, czym palą w piecu hutniczym.
– Hartowana stal wszystko zniesie.
– To prawda, ale co z niezahartowaną? Taką, która się trwale odkształci?
– Każdą stal można przetopić w podręcznej dymarce.
– No, do Łelbeka niewątpliwie pasuje to jak ulał surówkę!
– „I nie pisz nic o sobie bo nikomu nie chce sie tego czytać”. Sie przez „e”.
– Jak bym wyglądał tak jak on, to też bym nic o sobie nie pisał.
– A dlaczego?
– Bobym nie musiał. No i bym nie umiał.
– To bardzo ciekawe, co pani mówi.
– Ale ja jeszcze nic nie powiedziałam.
*
– Blisko, coraz bliżej.
– Bliżej do końca niż do początku.
– Powiedz mi, prawda, że to prawda?
*
– Ej ty, ruhasz się?
– Jak ty dziwnie mówisz! „Ruchasz się” przez samo „h”?
– Nie, w dupę.
*
– Idziecie?
– Nie no, pierwsze spotkanie to chciałbym tak intelektualnie, no i wtedy ewentualnie.
– Co Dzik złączył, Rabbio niech nie rozdziela.
– Szalikiem złączył?
– To nasza stuła. Chociaż dla nas zamiast stuły mógłby być bandaż, ech.
– Czemu bandaż?
– No bo wiesz, łatwo nie jest.
– Hm, ale ten szalik po byłym kochanku też może być.
– Tenor to nie jest głos. To jest diagnoza.
mrówkodzik 