– Łódź wcale nie jest taka straszna. Jakiś czas temu popylałem przez Widzew z lesbijską lila-fioletową walizeczką i nikt mi nic nie zrobił.
– Podejrzewam, że po prostu nie uwierzyli w twoje istnienie. Lokalsi pewnie pomyśleli, że wypili za dużo denaturatu i widzą na fioletowo.
– Tak się zastanawiam, czy dla buczących na ministra Glińskiego w filharmonii i innych instytucjach kultury też „nie będzie gwizdów, będą szubienice”?
– A co, myślisz, ze zalegalizują eutanazję?
– Ale że przymusową?
– Gdzie tam przymusową. Skróciliby nam tylko cierpienia. Faktyczne zawieszenie zamiast tkwienia w zawieszeniu.
– A to nie. Na miłosierdzie trzeba sobie zasłużyć.
Bita cwelik szmata
[napis na murze przy wjeździe pociągiem do Krakowa, jakoś za nomen omen Batowicami]
Znajomy szedł któregoś wieczora po ulicy ubrany w intensywnie niebieskie buty, a w uszach miał dobrze widoczne błękitne designerskie kolczyki własnej roboty. Nie wiem, jaką akurat wtedy miał fryzurę, ale – znając go – mniej lub bardziej niestandardową.
Był to dzień meczu Legii z Ruchem Chorzów. Idzie tak sobie, idzie wesoło, a tu grupa kiboli śpiewa, skanduje:
LEGIA RUCHA NIEBIESKIEGO CWELUCHA
Poczuł się odrobinkę nieswojo.
mrówkodzik