– Gdyby depresja była lodami, to o jakim smaku?
– Bez smaku. Teoretycznie brzmi to jak coś obojętnego, niegroźnego, ale spróbuj dzień w dzień zjadać większą ilość czegoś, co nie ma smaku czy zapachu albo jest mdłe. Wtedy zaczyna się cierpienie.
Archives for posts with tag: smak
Tramwaj, sobotnie popołudnie, grupka ludzi poniżej 20 roku życia. Dziewczyna peroruje z przejęciem:
– …Bo zasada jest jedna: tylko bóg może mnie sądzić.
Na co jej towarzysz z grzywką odpowiada rezolutnie:
– Jest też inna zasada: ma być smacznie jak u mamy!
– To jest mięta z rumiankiem?
– Chyba tak.
– Czy herbata z miętą?
– Nie wiem, może tak.
– To mięta z rumiankiem czy herbata z miętą?
– Kubek i tak jest po kawie, więc i tak czuć kawą!
– A ja jednak nieważny. W drugiej turze to mogę iść na brudne kompromisy i wybierać mniejsze zło. W pierwszej potęga smaku.
Szychowiak to w dodatku królowa Facebooka – jej profil na tym portalu społecznościowym cieszy się opinią kultowego.
[Magda Piekarska, źródło]
*
Elity światowe, pod pretekstem schładzania klimatu, wprowadziły program depopulacji ludności świata, rozłożony na co najmniej kilka najbliższych lat. Rozprzestrzenianie związków siarczkowych w atmosferze, tworzących tzw. chemtrails, ma powodować powolną transformację komórek człowieka, powodując tym samym swoistą „pandemię raka”, chorób wieńcowych i innych chorób, wynikających z osłabienia, czy wręcz wyniszczenia układu immunologicznego człowieka.
[Grupa na facebooku „STOP CHEMTRAILS NAD POLSKĄ !!!”, źródło]
*
Uznawany jest za jednego z najzdolniejszych teatralnych twórców młodego pokolenia.
[Culture.pl, źródło]
*
Zanussi nie portretuje wiernie rzeczywistości, on kreśli wizję apokalipsy, ku której zmierza nasz świat.
[Konrad Sawicki, źródło]
*
Zaobserwowano też (8 czerwca 1986) dwa samce w pozycji przypominającej ampleksus.
[wikipedia, źródło]
*
moment występuje tylko między wałami
[wikipedia, źródło]
*
Każdy kto spróbował srirachy przyzna, że pasuje do niemal wszystkiego.
[Kukbuk.com, źródło]
– Te są smakowe.
– A jak smakują?
– A bo ja wiem? Do takich rzeczy nie używam, więc tę ich smakowość to ja mam w dupie.
– To na deser kieliszek białego?
– Czemu nie, taka dekonstrukcja.
Zjawia się kelnerka.
– Coś białego byśmy, co pani poleca?
– Może to? Tu mamy 70% verdejo i 30% viury.
– Viury! Znakomicie.
Podchodzimy do lady z wędlinami.
– Jeszcze parę plasterków czegoś? Może tego, ładnie wygląda, jak to się nazywa?
– To jest włoska curva…
– Doskonale. Kurwa na wiórach.
Około dwóch tygodni temu kupiłem zestaw przyzwoitych serów – camembert oraz brie de caractère, bezkompromisowo francuskich, nie po polsku złagodzonych. I, och, charakteru im odmówić nie można. Czuć je było już wówczas, gdy przezornie zamykałem je w szczelnym w swoim mniemaniu pudełku i wstawiałem do lodówki. Przydadzą się do jakiegoś wina czy coś, pomyślałem. Okazji na wino nie było, więc leżały tak, leżały, z terminem do końca grudnia. I śmierdziały coraz bardziej mimo umieszczenia w pojemniku, a ja czułem rosnący dyskomfort przy otwieraniu lodówki.
Trzeba zjeść, przekonywałem samego siebie, przecież zawsze przestają wonieć wraz z pierwszym kęsem. Ale jakoś się nie składało i nie zjadało. Kupiłem nawet wino, żeby miały czemu towarzyszyć; wino wypiłem, serów nie zjadłem. Ba, nabyłem specjalny nóż, co miało mnie sprowokować do konsumpcji wedle wszelkich reguł, a nawet z pewną pompą i dumą wynikającymi z podwójnie właściwego postępowania: nie dość, że wreszcie zjadłbym te sery, to jeszcze pokrojone lege artis. Nic to nie dało. Potem na dwa dni wybawił mnie wyjazd. Wróciwszy, posprzątałem zastępczo kuchnię (i rzutem na taśmę łazienkę, od umycia okien powstrzymując się cudem i z trudem), ale to nie ona była źródłem problemu, a zatem sprzątanie pomóc nie mogło.
Zacząłem się bać zaglądać do lodówki, zjadłem dwa razy na mieście, żeby nie musieć gotować, co wiązałoby się z wielokrotnym otwieraniem ustrojstwa na oścież. Po mleko do kawy sięgałem, lekko uchylając drzwiczki i natychmiast je zamykając. Napoje zimne, które lubię naprawdę schłodzone, trzymałem na zabudowanym balkonie i doprawiałem lodem z osobnego zamrażalnika. Pudełko urosło w mojej głowie do rozmiarów grobowca Agamemnona, a idea zdejmowania zeń wieczka i oceniania przydatności serów do spożycia majaczyła złowrogo na horyzoncie, jakby w grę wchodziła co najmniej ekshumacja masowych mogił.
Jaka historia, taki finał. Otworzyłem lodówkę, tyleż przewidująco co odruchowo wstrzymując oddech, wyjąłem pudełko, ściągnąłem nakrywkę, sprawdziłem, czy sery na pewno nie są już po terminie (co usprawiedliwiałoby ich natychmiastowe wyrzucenie do śmieci i bezzwłoczne wyniesienie worka), a stwierdziwszy ich nominalną przydatność, rozpakowałem. Wyglądały doskonale, smakują dokładnie tak, jak można było z łatwością przewidzieć – znakomicie. Zapach przestał mi przeszkadzać, gdy tylko przełknąłem pierwszy kawałek.
W tej opowieści nie byłoby niczego niezwykłego: niejeden staje się zakładnikiem sprzętu domowego czy czegokolwiek w sumie, co ożywia i obdarza mocą magiczną ze względu na swój brak odwagi, organizacji czy zdolności decyzyjnej. A robienie wszystkiego, byle tylko nie pozbyć się łatwego do rozwiązania problemu, jest tak powszechne, że w zasadzie ledwie rzuca się w oczy, zwłaszcza że bywa niekiedy całkiem twórcze, a przez to pożyteczne. Rzecz jednak w tym, że nie zjadłem tych serów do końca, bo to za dużo na jeden posiłek, a są zdecydowanie za dobre, żeby je wyrzucić…
Cóż mi zatem pozostaje? Zamknę je w szczelnym pudełku i wstawię do lodówki. Nóż mam, pozostaje tylko kupić wino.
Próbuję nalewki z młodych pędów sosny.
– Smakuje niesamowicie.
– Trochę taki syropek.
– Smakuje śmiercią.
– To blisko.
– Lubię kuchnię brytyjską, na swój sposób. Jedzenie niedoprawionej pieczeni, Yorkshire puddingu i warzyw z wody zalanych gravy jest formą masochizmu, nęci, pociąga, uwiera. Jak grzebanie językiem w ćmiącym zębie albo, dajmy na to, zdrapywanie strupów. Tak, kuchnia brytyjska jest jak zdrapywanie strupów.
Kolaż recenzji win z Bordeaux ze strony sklepu Marka Kondrata:
W ustach pełne, sprężyste i rześkie. O silnej strukturze, ostry charakter złagodzony podwyższoną zawartością cukru. Piękny, rubinowy kolor z pobłyskami fioletu. Ze stonowanym bukietem skóry. Solidne i ciągle żywiołowe. Bardzo długi finał.
Przy okazji rozmowy o synsepalu, roślinie której owoce mają szczególną właściwość: po ich spożyciu wszystkie pokarmy smakują słodko, Mmm i mrówkodzik puścili wodze fantazji:
– Ona jest na diecie i słodzi solą. Zamiast cukrzycy – nadciśnienie. Trzeba wybierać, kochana, nie ma lekko.
– Napij się kawy, kochaniutka. Że słona? Ach, bo ja słodzę solą. Kwestie zdrowotne. Niestety skończył mi się synsepal. To może ciasteczko zjesz? Maślane, z solą, pychotka.
mrówkodzik 